« در مقامِ أهلِ توحید »
سرودۀ حکیم سنایی غَزنَوی
رحمة الله تعالی علیه
قرن ششم ه.ق
مدفون در کشور افعانستان
در شهر غَزنین
*********************
مکُن در جسم و جان مـنـزل ، کـــه این دون ست و آن والا
قَـــدَم زین هـــــر دو بـیـرون نِه ، نَـه آنجا باش و نَـه اینجا
بِهَرچ از راه ، دور اُفتی ، چه کفــر آن حرف ، و چه ایمان
بهرچ از دوست ، وا مانی ، چه زشت آن نقش ، و چه زیبا
گـــــواهِ عــاشق آن بـــاشد ، کـه سَـــردَش یـابـی از دوزخ
نــشــانِ رَهــــــرو آن بــاشد ، که خُشـکـش بـیـنـی از دریـا
نـبـود از خــواریِ آدم ، کــه خــالی گـشـت ، از او جَـنَّـت
نـبـود از عاجــزی وامِق ، کــه عَذرا مـانـد از او عَــــذرا
ســـخــن کــز رویِ دین ، گویی ، چه عِبرانی چه سُریانی
مکان کز بهر حقّ ، جویی ، چـه جـابَـلـقـا چـــه جـابَـلـسـا
شَهادَت گفتن آن بـاشد ، کــه هــــم زَ اوّل دَرآشــامــی
هـــمـــه دریـایِ هـسـتـی را ، بِـدان حَـرفِ نَـهَـنـگ آسا
نـیـابــی خـــار و خــاشاکی در ایـن رَه ، چون به فَـرّاشی
کـمـر بَـسـت و به فَرق اِسـتـاد در حَرفِ شَهادت ، « لا »
چــو « لا » از حَــدِّ انسانــی ، فـکـنـدت در رَهِ حیرت
پـس ، از نـــــورِ اُلـوهـیَّـت ، بـــه الله آی ، از « إلّا »
زِ راهِ دین تـــوان آمـد ، بـــه صحرایِ نیاز ، ار نــــی
بـــه معنی کــی رسد مَــردُم ، گـــــذر ناکرده بر أسما ؟
درونِ جـــــــوهرِ صَـفـرا ، هـمـه کُــفـر ست و شیطانـی
گــرَت سـودایِ ایـن بــاشد ، قَــدَم بـیـرون نِـه از صَــفرا
[ صفرا در اینجا یعنی هَوَس ]
چـه مانی بـهـرِ مُرداری ، چو زاغان ، اندرین پستی ؟
قفس بشکن ، چو طاووسان ، یکی بَر پَـــر بَر این بالا
عـــروسِ حــضــرتِ قُـــرآن ، نِــقــاب آن گـه بَـــراندازد
کــــــه دارُالـمُـلـکِ ایــمــان را ، مُـــجـرَّد بیند از غوغا
عَـجَـب نـبـوَد گــــر از قُــــرآن نصیبت نیست جُز نقـشی
کـــــه از خـورشـیـد جُــــــز گــــرمی ، نیابد چــشمِ نابینا
بمیر ای دوست پیش از مرگ ، اگر می زندگی خواهی
که ادریس از چُنین مُـردن ، بهشتی گشت ، پیش از مـا
بـــــه تیغِ عشق شو کُشته ، کــــــه تـا عُـمـرِ اَبَد یـابی
کـــه از شـمـشـیـرِ بـویـحـیـی نـشـان ندهد کس از اِحیا
[ منظور از بویحیی عزرائیل است ]
چه داری مِهرِ بَد مِهری کزو بی جان شد «اسکندر» ؟
چــه بازی عـشق با یاری کزو بی مُـلک شد «دارا» ؟
گــرَت ســودایِ آن بـاشد ، کـزین سـودا ، بُــرون آیــی
زِهـی ســودا که خـواهـی یـافـت ، فـردا از چنین سودا
سَـــر اندر راهِ مُلکی نِــه کــه هــر ساعت همی باشــی
تـو همچون گوی سرگردان و ، رَه چون پـهـنه بی پهنا
تـو در کَـشـتـی فِـکُـن خود را ، مَـپای از بَهرِ تَسبیحـی
کـه خود روح‌ُ القُدُس گوید که : « بِسْمِ اللهِ مَجْراها »
اگـــــــــــر دینت هـمی باید ، زِ دنیـا دار ، پی بـگـسـل
که حرصش با تو هر ساعت ، بُوَد بی حرف و بی آوا
هـمـی گـــــوید که : دنــیــا را ، بدین از دیو بِـخریـدم
اگــر دنیا هـمی خـواهی ؛ بِـده دین و بــِبَــر دنـیـــــــا
ببین باری کــه هــر ساعت ازین پیروزه گون خـــیمه
چــه بازیها بُـــرون آرد ، همی این پـیـرِ خـوش سیما
 آمار
وب سایت:
بازدید امروز : 401
بازدید دیروز : 1700
بازدید هفته : 401
بازدید ماه : 3447
بازدید کل : 160590
تعداد مطالب : 2000
تعداد نظرات : 1
تعداد آنلاین : 1
|
